Είναι καταμεσήμερο της 14ης Ιουλίου 1992. Στο κέντρο της Αθήνας επικρατεί ζέστη. Ο υπουργός Οικονοµίας, Γιάννης Παλαιοκρασσάς, µόλις έχει ολοκληρώσει µια σειρά από ραντεβού και ετοιµάζεται να φύγει από το γραφείο του. Χαιρετά τους συνεργάτες που βρίσκονται στον προθάλαµο και κατεβαίνει στον δρόµο, προκειµένου να επιβιβαστεί στην ανοιχτόχρωµη θωρακισµένη υπηρεσιακή λιµουζίνα µάρκας Mercedes. Αγνωστα σε αυτόν πρόσωπα παρακολουθούν εδώ και µέρες το δροµολόγιό του: πότε µπαίνει στο κτίριο, πότε φεύγει και ποιο δροµολόγιο ακολουθεί συνήθως το υπουργικό όχηµα. Στη διασταύρωση των οδών Καραγιώργη Σερβίας και Βουλής, το βαρύ όχηµα επιχειρεί να πάρει την κλειστή στροφή. ∆εν είναι εύκολο, λόγω των παρκαρισµένων οχηµάτων. Στο τιµόνι βρίσκεται ο ίδιος ο υπουργός, ενώ στα καθίσµατα η σύζυγός του και η 14χρονη ανιψιά τους. Την ώρα που έχει κόψει ταχύτητα και πάει να κάνει µανούβρα, ένας εκκωφαντικός θόρυβος συνταράσσει την περιοχή.
Σε κλάσµατα δευτερολέπτου σπάνε τα τζάµια των γύρω καταστηµάτων από το ωστικό κύµα, ξεπηδούν φλόγες, αρχίζουν να χτυπούν συναγερµοί και ο χώρος γεµίζει από πυκνό καπνό και σκόνη. Ο υπουργός µε µισοκαµένη τη µια πλευρά του προσώπου και η συνοδεία του βγαίνουν αλαφιασµένοι από το όχηµα και προσπαθούν να καταλάβουν τι έχει συµβεί, πού οφείλεται η έκρηξη και εάν όντως στόχος του χτυπήµατος είναι το µέλος της κυβέρνησης. Η θωράκιση της λιµουζίνας, από την πλευρά του οδηγού, έχει υποστεί ζηµιές αλλά δείχνει να έχει αντέξει. Εκεί που πιστεύουν ότι την έχουν γλιτώσει φτηνά και κανείς δεν έχει πάθει κάτι σοβαρό, ακούγονται ουρλιαχτά από τη γωνία.
Βουτηγμένος στο αίμα
Ενας νεαρός βρίσκεται πεσµένος στο πεζοδρόµιο µπρούµυτα βουτηγµένος στο αίµα. Φοράει µπλε κοντοµάνικο µπλουζάκι, τζιν παντελόνι και η ηλικία του δεν δείχνει να ξεπερνάει τα 20. ∆εν κινείται. Κόσµος µαζεύεται γύρω του και δεν ξέρει τι θα µπορούσε να κάνει προκειµένου να τον βοηθήσει. Κάποιοι δεν τολµούν να ζυγώσουν, φοβούµενοι για το θέαµα που θα αντικρίσουν. Βλέποντας όµως το αποτρόπαιο θέαµα, ξεσπούν σε κλάµατα.
Ο Θάνος Αξαρλιάν, ένας φοιτητής ηλικίας µόλις 20 ετών, είχε φύγει από το κοσµηµατοπωλείο της οικογένειάς του, όπου βοηθούσε για να εξασφαλίζει ένα χαρτζιλίκι, και πήγαινε σε µια εξωτερική δουλειά. Τώρα είχε τραυµατιστεί θανάσιµα από θραύσµατα ρουκέτας καθώς είχε την ατυχία να βρεθεί στο λάθος σηµείο τη λάθος στιγµή. Αµέσως ειδοποιείται ασθενοφόρο, αλλά µόλις οι γιατροί τού παίρνουν τον σφυγµό αντιλαµβάνονται ότι είναι πλέον αργά. Ο Παλαιοκρασσάς σοκαρισµένος δεν ξέρει πώς να αντιδράσει. Καταλαβαίνει ότι οι δράστες είχαν βάλει στο στόχαστρο αυτόν, αλλά αυτό που έχει συµβεί είναι να χάσει τη ζωή του ένα αθώο αγόρι. ∆ιακατέχεται από αυτό το αίσθηµα ενοχής, πως έχει συµβάλει στον θάνατο του άλλου, χωρίς όµως να φταίει.
Το τηλεφώνημα Κουφοντίνα
Όσο οι αστυνοµικές αρχές που έχουν σπεύσει στο σηµείο παίρνουν καταθέσεις και συλλέγουν στοιχεία για τους άνδρες που ενεργοποίησαν τη ρουκέτα µε τη χρήση τηλεχειριστηρίου από ένα πατάρι της οδού Νίκης, το µυστήριο της ταυτότητας των δραστών λύνεται µε ένα τηλεφώνηµα αγνώστου στην εφηµερίδα «Ελευθεροτυπία». Ο καλών θα δηλώσει ότι πίσω από το χτύπηµα βρίσκεται η ακροαριστερή επαναστατική οργάνωση «17 Νοέµβρη» και εκφράζει τη λύπη για τον θάνατο του φοιτητή, τον οποίο θα χαρακτηρίσει αργότερα… παράπλευρη απώλεια στον ένοπλο αγώνα κατά του διεφθαρµένου συστήµατος. ∆έκα χρόνια µετά, όταν εξαρθρώθηκε η τροµοκρατική οργάνωση, µάθαµε ότι αυτός που έκανε το τηλεφώνηµα ήταν ο βασικός εκτελεστής της, ∆ηµήτρης Κουφοντίνας.
Από τις καταθέσεις που ακολούθησαν µετά τη σύλληψη µάθαµε ότι οι τροµοκράτες που συµµετείχαν στην ενέργεια, µετά το χτύπηµα συναντήθηκαν σε ένα ζαχαροπλαστείο µε το όνοµα «Χαρά», στα Ανω Πατήσια. Κάποιοι από αυτούς, όπως για παράδειγµα ο Κωνσταντίνος Τέλιος, φαίνεται ότι ξέσπασαν σε κλάµατα για τον άδικο χαµό ενός παιδιού που απλώς έτυχε να περνάει από το σηµείο.
Για πρώτη φορά είχαν αρχίσει να αισθάνονται τύψεις. Τους κυνηγούσαν οι Ερινύες, αυτές οι χθόνιες θεότητες που κατά τη µυθολογία τιµωρούσαν µε φρικτά βασανιστήρια όσους είχαν διαπράξει ηθικά εγκλήµατα. Κάποια µέλη διστακτικά αρχίζουν να σκέφτονται ότι ενδεχοµένως ήρθε η ώρα να αυτοδιαλυθεί η οργάνωση. Εκεί που µιλούσαν συνωµοτικά και ψιθυριστά, αρχίζουν να ανεβάζουν τον τόνο της φωνής, κάτι που κάνει τους πελάτες του ζαχαροπλαστείου να στρέψουν τα βλέµµατα πάνω τους.
Προκειµένου να µην εκτραχυνθεί η κατάσταση, πληρώνουν και αποχωρούν. Ο Κωνσταντίνος Τέλιος, ο επονοµαζόµενος «Μάρκος» της «17 Νοέµβρη», όταν άρχισε να ξετυλίγεται το κουβάρι της οργάνωσης το 2002 µε τις συνεχείς συλλήψεις παραδόθηκε αυτοβούλως στις Αρχές. Πριν παρουσιαστεί στην Αστυνοµία όµως, φρόντισε να παραχωρήσει συνέντευξη στην εφηµερίδα «Μακεδονία», στην οποία ανέφερε ότι παρέµενε στην οργάνωση επειδή φοβόταν για τη ζωή του ίδιου και της οικογένειάς του, προσθέτοντας ότι επί της ουσίας αποσύρθηκε από την οργάνωση µετά το χτύπηµα κατά του Παλαιοκρασσά και τον θάνατο του Αξαρλιάν, αποκηρύσσοντας την ένοπλη βία. Μετά τον θάνατο του Θάνου η οργάνωση έσπασε σε υποοµάδες, ενώ ακόµη και όσοι από την κοινή γνώµη είχαν µια αρρωστηµένη συµπάθεια προς τη µέχρι τότε δράση των τροµοκρατών άρχισαν να την αντιµετωπίζουν επικριτικά.
ΠΗΓΗ: www.ethnos.gr
