Τις τελευταίες ημέρες ο τόπος μας και όχι μόνο, βιώνει μια ομολογουμένως ανείπωτη τραγωδία. Η γη μας, τα ζώα μας, το σπίτι μας, το βιός μας, οι κόποι μιας ζωής ίσως και πολλών γενιών και κυρίως συνάνθρωποί μας που μέχρι και χθές ήταν μαζί μας, πνίγηκαν στα λασπόνερα μιας πρωτοφανούς νεροποντής που όμοιά της, όπως μαρτυρούν ηλικιωμένοι, δεν έχει ξανασυμβεί. Η προσμονή μιας καλής σοδειάς για να συντηρήσουμε την οικογένειά μας, για να βγούν όπως λέμε οι υποχρεώσεις μας, ο προγραμματισμός για το αύριο και γιατί όχι τα όνειρά μας, έδωσαν με μιας τη θέση τους σε εικόνες βιβλικής καταστροφής, με ολόκληρα χωριά πνιγμένα στη λάσπη, με συνανθρώπους μας σε απελπισία να εκλιπαρούν για βοήθεια αγωνιώντας για την τύχη τους. Παντού κυριαρχεί ο πόνος και η θλίψη, που μετατρέπονται σε οργή, σε θυμό και ένα ΓΙΑΤΙ βγαίνει ασθμαίνοντας από τα στόματα όλων αυτών των ταλαιπωρημένων και δοκιμασμένων, ένα ΓΙΑΤΙ ακούγεται από όλους μας.
Όλοι κατανοούμε τί πιθανόν σημαίνει αυτό: οικονομικός μαρασμός όχι μόνο για τον τόπο μας αλλά και για την ευρύτερη περιοχή της Φθιώτιδας, καθώς το οροπέδιο του Δομοκού αποτελεί έναν από τους κύριους τροφοδότες αυτης, φυγή των νέων που δραστηριοποιούνται στη γεωργία και στη κτηνοτροφία, ερήμωση των χωριών μας. Και αν θέλουμε να δώσουμε και άλλες προεκτάσεις, η καταστροφή αυτή της φετινής γεωργικής και ζωϊκής παραγωγής θα σημάνει ελλείψεις σε βασικά είδη, αύξηση τιμών η οποία θα συμπαρασύρει όλο το εύρος της αγοράς, δημιουργώντας συνθήκες οικονομικής ασφυξίας ή ακόμα και οικονομικής εξαθλίωσης στην ελληνική κοινωνία.
Μέσα σε όλο αυτό το περιβάλλον που αποπνέει ανησυχία, βαθιά μελαγχολία, θλίψη και απαισιοδοξία και καθώς διανύουμε την προεκλογική περίοδο των αυτοδιοικητικών εκλογών καλούμαστε εμείς που φιλοδοξούμε να ασχοληθούμε με τα κοινά, να υποδυθούμε το ρόλο του υποψηφίου αυτοδιοικητικού και να περιδιαβούμε στον τόπο μας που έχει πληγεί. Να συναντηθούμε με τους συμπολίτες μας, να εισπράξουμε την απόγνωσή τους, την αγωνία τους, το φόβο τους, το δικαιολογημένο θυμό τους, την αγανάκτησή τους για πρόσωπα και καταστάσεις, για παραλείψεις και αστοχίες που έγιναν, ακόμη και για αδιαφορία που ενδεχομένως επιδείχθηκε. Αλλά πριν γίνει αυτό, πρέπει πρώτα εμείς οι ίδιοι να απαντήσουμε σ’αυτό το ΓΙΑΤΙ, τί έφταιξε, τί δεν έγινε, γιατί δεν έγινε, τί θα μπορούσε να γίνει.
Δυστυχώς στη χώρα που ζούμε αλλά και στον τόπο μας, όσον αφορά την ενασχόληση με τα κοινά, έχουμε ξεχάσει τι σημαίνει αλήθεια, ειλικρίνεια, έχουμε ξεχάσει τί σημαίνει εμπιστοσύνη, προσφορά στον άνθρωπο, αλληλεγγύη, ανθρωπισμός. Ας μου επιτραπεί μια μικρή παρένθεση στην έννοια Ανθρωπισμός!. Μια έννοια επίκαιρη όσο ποτέ στις μέρες μας, που περικλείει πλούτο αρχών και αξιών, για την οποία έχουν γραφεί χιλιάδες βιβλία ανά τους αιώνες, που έχει υμνηθεί, που έχει χυθεί αίμα για την επικράτησή της αλλά και που έχει σφόδρα πολεμηθεί, που στο όνομα της έχουν γίνει εγκλήματα και που καθημερινά δολοφονείται.
Η ενασχόληση με τα κοινά-κατά την γνώμη μου-πρέπει να τοποθετεί στο κέντρο τον Άνθρωπο. Προγράμματα, διεκδικήσεις, δράσεις, στόχοι, δεν χρωματίζονται, δεν κομματικοποιούνται, δεν κηδεμονεύονται, δεν αφορούν τους “δικούς μας”, αφορούν όλους μας. Οι περιουσίες των συμπολιτών μας, των συνανθρώπων μας που χάθηκαν, δεν είχαν ιδεολογικό, παραταξιακό ακόμη και ταξικό πρόσημο, δεν ήταν δεξιές, αριστερές, κεντρώες, ή διαφόρων άλλων πολιτικών αποχρώσεων, δεν ήταν αστικές ή λαϊκές, ήταν περιουσίες ανθρώπων που φτιάχθηκαν με μόχθο και θυσίες.
Οι συμπολίτες μας αυτοί περιμένουν ξεκάθαρες απαντήσεις. Απαντήσεις ουσίας και όχι μεγαλόστομες διακηρύξεις, αφηρημένες προτάσεις χάριν εντυπωσιασμού, με αλήθειες όσο και αν αυτές ξενίζουν. Περιμένουν να τους κοιτάξουμε στα μάτια, να τους δώσουμε κουράγιο, ελπίδα-και τί ειρωνεία! κάποιοι από μας είμαστε και μεις στη δική τους θέση-να τους πούμε εδώ είμαστε, δεν θα μείνει κανένας μόνος του, θα παλέψουμε, θα δουλέψουμε, θα προχωρήσουμε σε συγκεκριμένες δράσεις, θα διεκδικήσουμε, θα συγκρουστούμε, δεν θα αφήσουμε να μαραζώσει αυτός ο τόπος, γιατί και μεις είμαστε ένα κομμάτι αυτού του τόπου και μεις είμαστε ένα κομμάτι από εσάς. Είμαστε τα παιδιά σας, τα αδέλφια σας, τα εγγόνια σας, οι γονείς σας, είμαστε όλοι μαζί Ο ΤΟΠΟΣ.
Χρειάζεται όμως, επιτέλους, να προχωρήσουμε και παραπέρα. Να προχωρήσουμε στην ανάδειξη και στον καταλογισμό ευθυνών σε αυτούς που διαχειρίζονται τις τύχες αυτού του τόπου, να ελέγξουμε τις πράξεις τους, να γνωρίσουμε συγκεκριμένα ποια έργα έγιναν, τί είδους έργα ήταν αυτά, έγιναν αντιπλημμυρικά έργα, έργα ορεινής υδρονομίας, οριοθετήθηκαν τα ρέματα με μεγαλύτερες κοίτες και σημεία εκτόνωσης, μιας και συχνά οι χείμαρροι διέρχονται από κατοικημένες περιοχές, ο σχεδιασμός των έργων αυτών προέβλεψε τις μεγάλες ποσότητες φερτών υλικών που έχουν ως γενεσιουργό αίτιο τις πυρκαγιές (μη διαφεύγει της μνήμης μας πως τα προειδοποιητικά μηνύματα είχαν σταλεί από το φαινόμενο του «ΙΑΝΟΥ» στο πρόσφατο παρελθόν), και εφόσον αυτά πραγματώθηκαν, γιατί δεν θωράκισαν την περιοχή ή έστω γιατί δεν μετρίασαν τις τραγικές συνέπειες, υπήρξαν ολιγωρίες, υπήρξαν κακοτεχνίες, υπήρξαν υπερκο-στολογίσεις, εξυπηρετήθηκαν συμφέροντα και σκοπιμότητες; Eν κατακλείδι φάνηκαν οι ιθύνοντες αντάξιοι της θέσης την οποία κλήθηκαν να υπηρετήσουν;
Όλα τα παραπάνω βέβαια αποτελούν θεωρίες κενού περιεχομένου, εφόσον δεν συνοδευτούν και από την αυτοκριτική που πρέπει να κάνουμε όλοι μας, θέτοντας στον εαυτό μας αμείλικτα ερωτήματα. Ερωτήματα που θα έχουν ως επίκεντρο την ατομική ευθύνη του καθενός, εάν σε οτιδήποτε διεκδικούσαμε, εάν σε οτιδήποτε υλοποιούσαμε, εάν σε οτιδήποτε αφορούσε το μέλλον της περιοχής, προτάσσαμε πάντα το ατομικό μας συμφέρον αδιαφορώντας για το γενικό σύνολο, ζώντας με την αυταπάτη ότι έτσι ή μόνο εμείς θα επιβιώσουμε, “πουλώντας” ουσιαστικά τη συνείδησή μας και τα πιστεύω μας για το “βόλεμά μας”.
Μόνο έτσι θα απαντήσουμε στο ΓΙΑΤΙ, μόνο έτσι υπάρχει παρόν, μόνο έτσι θα υπάρξει αύριο με προοπτική, με αισιοδοξία, με προκοπή, μόνο έτσι θα γίνουμε κοινωνία.
Ίσως σπεύσουν κάποιοι να υποστηρίξουν, ότι διαπράττω πολιτική σπέκουλα, ότι καπηλεύομαι αισθήματα τούτες τις δύσκολες ώρες. Δεν με αγγίζει τέτοιου είδους κριτική απ’όπου και αν προέρχεται, καθώς η στάση ζωής μου διαχρονικά, εμφορείται από τις παραπάνω αρχές, από τις παραπάνω αξίες, από τις οποίες δεν παρέκκλινα, ούτε πρόκειται να παρεκκλίνω και για τις οποίες είμαι διατεθειμένος να πληρώσω το οποιοδήποτε αντίτιμο. Δεν υπηρέτησα ούτε πρόκειται να υπηρετήσω το προσωπικό μου συμφέρον, δεν υπηρέτησα ούτε πρόκειται να υπηρετήσω τα κακώς εννοούμενα συμφέροντα.
“Πεποίηκά τι κοινωνικώς; ουκούν ωφέλημαι.”(Έκανα κάτι για το κοινωνικό σύνολο; άρα είμαι ωφελημένος).
Μάρκος Αυρήλιος
Ευάγγελος Αναστασίου του Βαΐου
Διαχειριστής Σωφρονιστικού Καταστήματος Δομοκού
Πτυχιούχος Ανθρωπιστικών Επιστημών
Μεταπτυχιακό στην Εγκληματολογία
