Ανακοίνωση εξέδωσε ο πρόεδρος της Μούτα Δομοκού που αγωνίζεται στο τοπικό πρωτάθλημα της ΕΣΚΑΣΕ, Νίκος Ζώτος.
Σε αυτή κάνει αναφορές στις διαφορές ανάμεσα στην ‘προσήλωση΄ και την ‘εμμονή’ στηρίζοντας παράλληλα το σύλλογό του θέλοντας την επάνοδό της την επόμενη χρονιά και πάλι στη Β’ κατηγορία.
Αναλυτικά τα όσα αναφέρονται: ‘Μια από τις πιο σπουδαίες στιγμές της δικής μου μπασκετικής ζωής από την θέση του προέδρου, ήταν όταν κατάλαβα την διαφορά ανάμεσα στην ‘προσήλωση’ και την ‘εμμονή’.
Και θα σας περιγράψω ευθύς αμέσως τι εννοώ:
Προσήλωση είναι οι επιλογές και οι ενέργειες που κάνω, ενώ η εμμονή είναι η εσωτερική επιθυμία να ελέγξω ότι είναι εγγενώς ανεξέλεγκτο.
Αυτό στην ουσία μας κάνει να μοιάζουμε με τις μαϊμούδες της Νοτιοανατολικής Ασίας, που κάποτε οι ντόπιοι τις αιχμαλώτιζαν με ένα απλό, αλλά βάναυσο τέχνασμα. Έριχναν γλυκά σε ένα δέντρο και άδειαζαν μια καρύδα, αφήνοντας μια τρύπα αρκετά ώστε να χωράει το χέρι μιας μαϊμούς. Στην τρύπια καρύδα έβαζαν ένα γλυκό, ενώ στην άλλη μεριά της υπήρχε ένας πίρος δεμένος με αλυσίδα στο δέντρο. Όταν οι μαϊμούδες έρχονταν και έτρωγαν τα γλυκά, αναπόφευκτα μια από αυτές έπιανε την καρύδα κι έχωνε το χέρι της για να αρπάξει το γλυκό που ήταν στην τρύπα. Αλλά μετά δεν μπορούσε να τραβήξει έξω την κλειστή γροθιά της. Συχνά η μαϊμού προσπαθούσε απελπισμένα να πάρει την καρύδα που ήταν αλυσοδεμένη στο δέντρο. Ότι και να έκανε δεν γινόταν να την μεταφέρει, ούτε να βγάλει το γλυκό από μέσα. Το μόνο που είχε να κάνει για να ελευθερωθεί ανά πάσα στιγμή ήταν να ανοίξει τη γροθιά της και να αφήσει το γλυκό. Ωστόσο οι πιο πολλές μαϊμούδες πάλευαν ώσπου να εξαντληθούν τελείως. Κι έτσι εξαντλημένες όπως ήταν, οι ντόπιοι τις αιχμαλώτιζαν. Η μοίρα της μαϊμούς οφειλόταν στη δική της εμμονή και στην αδυναμία της να αφήσει το γλυκό.
Το παν είναι να ξέρουμε τι μπορούμε να ελέγξουμε και να αποδεχόμαστε ό,τι δεν μπορούμε να ελέγξουμε.
Αφορμής δοθείσης από την φετινή πορεία της ομάδος μας, δεν θα γίνω μεμψίμοιρος. Η αθλητική μας οικογένεια που με συντροφεύει δέκα και πλέον χρόνια, που μας κρατά το χέρι άλλοτε σφιχτά με νεύρο ή με πάθος, με θυμό ή με φόβο…. και άλλοτε πιο χαλαρά, με ανακούφιση, με ηρεμία, με σιγουριά ….. Η μεγάλη αθλητική οικογένεια του μπάσκετ της πόλεως του Δομοκού δεν ορρωδεί, η μεμψιμοιρία και η οίηση δεν μας ταιριάζουν. Άλλωστε η πολύχρονη συμμετοχή μας στα τοπικά πρωταθλήματα σε όλες τις ηλικίες μαρτυρά την αγάπη μας για το άθλημα.
Με αρωγό τους μικρούς και τις μικρές αθλήτριες της Ακαδημίας μας, μιας από τις μεγαλύτερες ακαδημίες στην Φθιώτιδα, που αριθμεί πάνω από 80 παιδιά στα τμήματα υποδομής, συνεχίζουμε και κοιτάμε το μέλλον με αισιοδοξία. Τουλάχιστον είμαστε αυθεντικοί και ρεαλιστές, ΠΡΟΣΗΛΩΜΕΝΟΙ στο άθλημα του μπάσκετ έχοντας αποτάξει από τους ώμους μας τον μανδύα της ΕΜΜΟΝΗΣ.
Τελειώνοντας την σχοινοτενή – και να με συγχωρείτε- επιστολή μου, τις τελευταίες μέρες φτάνουν στα αυτιά μου διάφορα φληναφήματα που ξεπερνούν καμιά φορά και την εμμονή. Δεν υπάρχει λόγος να ασχοληθούμε με αυτά, την τύχη της μαϊμούς με το γλυκό την γνωρίζουμε, εμείς θα φτιάξουμε την δική μας τύχη.
Αγαπητέ μου προπονητή Παναγιώτη, αγαπητοί μου παίκτες, αγαπητό μου συμβούλιο, αγνοί φίλαθλοι της ομάδος μας, η προσπάθεια συνεχίζεται με αμείωτη ένταση σε πείσμα των καιρών (και των ανθρώπων…). Δεν διαλύεται τίποτα, δεν αλλάζει τίποτα και δεν ζητούνται ευθύνες από κανένα, του χρόνου πιο δυνατοί και πιο έμπειροι ( απ΄όλες τις απόψεις)….
Ἐκ τῆς τέφρας του(ης) ἀναγεννᾶται…
Νικόλαος Α. Ζώτος
Πρόεδρος Α.Σ. ΜΟΥΤΑ ΔΟΜΟΚΟΥ’
