Τη φόρμουλα με την οποία θα μπορέσει να γίνει «ανεκτή» η συμμετοχή του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα αναζητεί η κυβέρνηση, επιχειρώντας παράλληλα να κάνει το απαραίτητο «μασάζ» γι’ αυτό τόσο στα στελέχη της όσο και στην κοινωνία. Αυτό συμβαίνει διότι έχει κατανοήσει πλέον πως η επιθυμία των Ευρωπαίων εταίρων είναι η παραμονή του Ταμείου στο πρόγραμμα – παρά τις «επαναστατικές κορόνες» στην κυβέρνηση για το αντίθετο – η οποία, για να να επιτευχθεί, θα προκύψει μόνο μέσα από επώδυνους συμβιβασμούς.
Ενδεικτικός ήταν ο τρόπος με τον οποίο ο Ευκλείδης Τσακαλώτος ενημέρωσε τα μέλη του Πολιτικού Συμβουλίου του ΣΥΡΙΖΑ, δηλώνοντας ότι η κυβέρνηση δεν θα δεχθεί παράλογα μέτρα, όπως αυτά που προτείνει το Ταμείο, και πως ο Αλέξης Τσίπρας θα αναλάβει προσωπικά πρωτοβουλίες το επόμενο χρονικό διάστημα για να συνεχιστεί και να κλείσει η διαπραγμάτευση με τους Θεσμούς.
Το οξύμωρο σ’ αυτήν την περίπτωση είναι το γεγονός πως το ΔΝΤ, αν κάποιος εξαιρέσει τις απαιτήσεις που βάζει για σκληρά μέτρα π.χ. στα εργασιακά, τάσσεται υπέρ των ελληνικών θέσεων τόσο για το χρέος όσο και για το στόχο του πρωτογενούς πλεονάσματος. Υποστηρίζει δηλαδή ότι τα μέτρα για την ελάφρυνση του χρέους πρέπει να είναι πιο ριζικά και ουσιαστικά και πως ο στόχος του 3,5% του ΑΕΠ για τα πρωτογενή πλεονάσματα είναι μαξιμαλιστικός.
Από την άλλη πλευρά, ωστόσο, οι απαιτήσεις που βάζει το Ταμείο και για να κλείσει η τρέχουσα αξιολόγηση, αλλά και για να δημιουργηθεί ο περίφημος μηχανισμός τήρησης των δημοσιονομικών στόχων μετά το τέλος του προγράμματος, το 2018, είναι αυτό ακριβώς που θέλει να αποφύγει η κυβέρνηση, διότι κρύβει υπέρογκες επιβαρύνσεις και επώδυνα μέτρα.
Στο τέλος της ημέρας, δεν αποκλείεται να αναζητηθεί με τη συνδρομή και των Ευρωπαίων εταίρων μια συναινετική φόρμουλα, η οποία θα επιτρέψει στο ΔΝΤ την παραμονή του στο πρόγραμμα με μια ειδική σχέση και ταυτόχρονα θα βγάλει την Ελλάδα από τη «μέγγενη» του Ταμείου.
ΠΗΓΗ:thecaller.gr
